Modrzew europejski
Larix decidua
Modrzew europejski to należące drzewo iglaste,do rodziny sosnowatych (Pinaceae) pochodzące z środkowej i zachodniej Europy. W Polsce na stanowiskach naturalnych spotykany rzadko, za to chętnie uprawiany w ogrodach. Drzewo dorasta do ok. 20-30/40 m. i posiada sztywny, prosty pień oraz regularną, luźną, stożkowatą koronę, utworzoną z rozłożystych gałęzi rosnących w okółkach. Boczne, cieńsze pędy oraz starsze gałęzie zwieszają się do dołu, co nadaje roślinie malowniczego wyglądu. Modrzew tworzy dwa rodzaje pędów oraz miękkie, długie, cienkie, zielone, niekłujące igły, układające się na pędach w dwojaki sposób: na długopędach pojedyncze i rosnące skrętolegle, natomiast na krótkopędach zebrane po kilkadziesiąt w luźne pęczki. Nietypową jak na drzewa iglaste cechą modrzewia jest zrzucanie przez niego igieł na zimę. Zanim jednak igły opadną, jesienią pięknie przebarwiają się na żółto. Drzewo jest rośliną rośliną jednopienną. Kwiaty żeńskie, na początku są koloru purpurowego, a z czasem zielenieją. Kwiaty męskie są mniejsze, jasnożółte. Rozwijają się równocześnie z igłami wczesną wiosną (marzec). Modrzew posiada też dość charakterystyczne, małe, jajowate lub okrągłe szyszki. Początkowo są zielone lub czerwone, ale w miarę dojrzewania brązowieją. Po dojrzeniu rozsypują nasiona, ale mogą pozostać na pędach jeszcze przez kilka lat.
Opakowanie zawiera 5 szt. nasion
DODATKOWE WIADOMOŚCI
- Modrzew europejski powinien być uprawiany głównie w dużych ogrodach podmiejskich, gdzie ładnie prezentuje się jako soliter. Może też służyć jako rodzaj żywopłotu (dobrze znosi cięcie).
- Modrzew europejski jest wprawdzie wystarczająco mrozoodporny, ale oczekuje żyznych, próchniczych, świeżych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych gleb o kwaśnym odczynie pH oraz słonecznego stanowiska.
- Żywica modrzewiowa jest bardzo cenionym produktem, zwłaszcza przez malarzy artystów. Wytwarza się z niej bowiem terpentynę wenecką, dodawaną do różnych farb. Dzięki niej pociągnięcia pędzla są swobodniejsze i bardziej płynne, a przejścia barw delikatniejsze. Przyjmuje się, iż farbami wzbogacanymi odpowiednio preparowaną terpentyną wenecką, tworzyli swoje epokowe dzieła, m.in. tacy mistrzowie pędzla, jak Rubens czy Rembrandt.
|
|
