Azalia japońska Ledikanense - Azalea japonica Ledikanense

Azalia japońska Ledikanense - Azalea japonica Ledikanense jest krzewem o luźnym, szeroko wyprostowanym pokroju. Po 10 latach dorasta do około 60cmwysokości i szerokości 120cm przy niemal dwukrotnie większej średnicy.
Liście półzimozielone o jasnozielonej barwie. Kwiaty jasnoliliowe, duże, z purpurowoczerwonym rysunkiem na trzech górnych płatkach. Kwitnie w drugiej połowie maja.
Ta czeska odmiana uważana jest za najbardziej mrozoodporną w swojej grupie.
Azalia Ledikanense jest szczególnie polecana do wszystkich typów ogrodów, na tarasy i balkony, skalniaki, nieformowane barwne szpalery, szczególnie polecana do ogrodów japońskich.

SZCZEGÓŁOWY OPIS

Rodzaj rośliny: azalia japońska Ledikanense należy do grupy roślin wrzosowatych.
Zastosowanie: szczególnie polecana do wszystkich typów ogrodów, na tarasy i balkony, skalniaki, nieformowane barwne szpalery, szczególnie polecana do ogrodów japońskich.
Wielkość: po 10 latach dorasta do 60cm wysokości i szerokości 120cm przy niemal dwukrotnie większej średnicy.
Kwiaty: jasnoliliowe, duże, z purpurowoczerwonym rysunkiem na trzech górnych płatkach.
Kwitnienie: bardzo obfite w maju.
Owoce: nie owocuje.
Liście: jasnozielone, półzimozielone.
Pokrój: krzaczasty rozłożysty.
Stanowisko: krzew dobrze rośnie na stanowiskach półcienistych i słonecznych.
Warunki glebowe: zalecana gleba nie wysychająca, zdecydowanie kwaśna.
Odporność na choroby i zimę: ta czeska odmiana uważana jest za najbardziej mrozoodporną w swojej grupie.

DODATKOWE WIADOMOŚCI

Większość gatunków ma liście opadające na zimę, jest jednak kilka okazów zimozielonych i to one dały początek hodowli azalii japońskich.
Dlaczego japońskich? Znaczna ich ilość naturalnie występuje na obszarze Japonii, Chin, a jedna - azalia żółta - w południowo-wschodniej Europie. Swym zasięgiem obejmuje ona również fragment Polski. W okolicach Leżajska można spotkać w naturze jej kwitnące okazy, gdyż uprawiana jest tam od ponad 200 lat!
Obecnie wśród azalii, które są dostępne na rynku, coraz mniej jest gatunków w czystej formie, poza wspomnianą azalią żółtą. Ustępują one miejsca coraz wspanialszym mieszańcom o ciekawszych barwach kwiatów, bardziej obfitym kwitnieniu oraz ładniejszym pokroju.
Azalie japońskie osiągają o połowę mniejsze rozmiary od wielkokwiatowych. Są za to bardziej zwarte, kuliste, zazwyczaj szersze niż wyższe. Barwy ich kwiatów mają ostre odcienie różu, czerwieni i fioletu, sporo jest też subtelniejszych odcieni bieli.
Dzięki temu od tych krzewów emanuje chłodna elegancja i dostojność. Łatwo je wkomponować w ciepłe pastele odmian wielkokwiatowych. Najlepiej więc łączyć na rabacie obie te grupy. Dadzą nie tylko piękny efekt kompozycyjny, ale i lepiej będą się czuły razem, we własnym mikroklimacie.
Azalie japońskie mają bowiem wyższe wymagania, większość z nich ma liście zimozielone, tylko niektóre półzimozielone.
Należy więc sadzić je w miejscach osłoniętych, półcienistych i wilgotnych, na glebach żyznych o kwaśnym odczynie. Podczas surowych zim rośliny powinny być dodatkowo zabezpieczone stroiszem, agrowółkniną lub siatką cieniującą.
Rodzina roślin wrzosowatych jest tak bogata, że tylko w jej obrębie znajduje się wiele gatunków nadających się do wspólnych kompozycji z azaliami. Mnogość barw, zachodzące kolejno po sobie terminy kwitnienia od wczesnej wiosny (wrzośce) do późnej jesieni (wrzosy) oraz różnorodne rozmiary (wielkość roślin od kilkunastu centymetrów do kilku metrów) dają możliwości stworzenia kompozycji do każdego ogrodu.
Rośliny te łączy jedna ważna cecha - wszystkie lubią kwaśną glebę, łatwiej więc przygotować im stanowisko uprawy. Razem z azaliami doskonale czują się różaneczniki zimozielone, pierisy, kalmie i kiścienie. Najczęściej azalie łączy się z popularnymi krzewami iglastymi, głównie z karłowymi sosnami i świerkami, jałowcami, cisami i żywotnikami.
Wśród azaliowych krzewów można sadzić półcieniste byliny zadarniające, jak barwinki, pragnie, kopytnik, marzanki i zawilce lub te o dekoracyjnych liściach: paprocie oraz funkie. Wspaniałe efekty można uzyskać, łącząc azalie z elementami architektury ogrodowej. Mogą rosnąć w sąsiedztwie dużych kamieni i głazów, na skraju murków oporowych i drewnianych palisad, nad oczkami i strumieniami, przy mostkach, furtkach, bramkach i trejażach. Bardziej karłowe odmiany - zwłaszcza azalii japońskich - można uprawiać w dużych donicach na tarasie.

NA FOTOGRAFII