Pieris japoński Debutante
Pieris japonica Debutante

Pieris japoński Debutante Pieris japonica Debutante Pieris japoński Debutante to niewielki krzew o zwartym, dosyć szerokim pokroju i powolnym tempie wzrostu. Odmiana została wyselekcjonowana w zeszłym stuleciu przez Belgów, Roberta i Jelenę de Belder’ów, którzy w 1970 roku, podczas ekspedycji na japońską wyspę Yakushima, pozyskali nasiona z naturalnych stanowisk pierisa japońskiego. Z uzyskanych siewek wyodrębniono te, o najbardziej zwartym pokroju, w ten sposób powstała opisywana odmiana.
W klimacie Polski krzewy Pierisa japońskiego Debutante osiągają zwykle nie więcej niż 0,5 metra wysokości przy 0,6-0,8 metra szerokości. Młode pędy są zielone, nagie, starsze pokrywa brązowa korowina. Liście lancetowate, skórzaste, ciemnozielone i błyszczące, skupiają się głównie w wierzchołkowej części pędów. Kwiatostany zawiązują się pod koniec lata na wierzchołkach pędów i zimują w postaci całkowicie wykształconych wiech. Śnieżnobiałe, dzwoneczkowate kwiaty otwierają się na przełomie marca i kwietnia.
W odróżnieniu do wielu innych odmian Pierisa japońskiego, kwiatostany odmiany Deubtante nie zwieszają się do dołu, lecz wznoszą się prosto ponad liście. W trakcie kwitnienia, przy słonecznej i ciepłej pogodzie, można usłyszeć unoszący się sponad krzewów wesoły harmider pracujących pszczół i trzmieli. Potwierdzeniem dużej wartości dekoracyjnej rośliny było nadanie w 1993 roku odmianie Debutante nagrody AGM, przyznawanej przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS).
Pieris japoński Debutante do prawidłowego wzrostu wymaga gleb próchniczych, wilgotnych, o kwaśnym pH, stanowisk osłoniętych i zacisznych, półcienistych lub cienistych. W cieplejszych rejonach kraju mrozoodporność bez zastrzeżeń, na pozostałym obszarze krzewy należy okrywać na zimę stroiszem lub agrowłókniną, a glebę wokół roślin ściółkować przekompostowaną korą sosnową. Zabieg ten zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem oraz dodatkowo sprzyja utrzymaniu kwaśnego odczynu podłoża.
Pielęgnacja w trakcie okresu wegetacyjnego ogranicza się do podlewania i ewentualnego nawożenia specjalnymi nawozami do roślin kwasolubnych, w dawkach stosowanych zgodnie z zaleceniami producentów. Jak większość roślin wrzosowatych Pieris japoński najlepiej rośnie w ogrodach z odpowiednim mikroklimatem. Dobrze prezentuje się w towarzystwie różaneczników, kiścieni, kalmii, wśród drzew i krzewów iglastych oraz innych gatunków roślin zawsze zielonych. W okresie kwitnienia niezwykle interesująco wyglądają kontrastowe zestawienia z czerwonymi odmianami wrzośców.
Wśród roślin wrzosowatych uprawianych w Polsce Pieris japoński jest jednym z mniej znanych gatunków. Ta pochodząca z Azji roślina, uprawiana w Europie już w XIX wieku, zawdzięcza swoją urodę obfitemu kwitnieniu oraz atrakcyjnym, zimotrwałym liściom.

SZCZEGÓŁOWY OPIS

Rodzaj rośliny: Pieris japoński Debutante należy do krzewów z rodziny wrzosowatych.
Zastosowanie: dobrze prezentuje się w ogrodach wrzosowiskowych i parkach. Do nasadzeń w grupach.
Wielkość: w klimacie Polski krzewy Pierisa japońskiego Debutante osiągają zwykle nie więcej niż 0,5 metra wysokości przy 0,6-0,8 metra szerokości.
Kwiaty: kwiatostany zawiązują się pod koniec lata na wierzchołkach pędów i zimują w postaci całkowicie wykształconych wiech. Śnieżnobiałe, dzwoneczkowate kwiaty.
Kwitnienie: na przełomie marca i kwietnia.
Owoce: owocem jest 5-klapowa, kulista torebka z drobnymi nasionami.
Liście: lancetowate, skórzaste, ciemnozielone i błyszczące, skupiają się głównie w wierzchołkowej części pędów.
Pokrój: szeroki i powolne tempo wzrostu.
Stanowisko: cieniste i półcieniste.
Warunki glebowe: musi rosnąć w glebie próchniczej, wilgotnej i kwaśnej jak wszystkie rośliny wrzosowate.
Odporność na choroby i zimę: w cieplejszych rejonach kraju mrozoodporność bez zastrzeżeń, na pozostałym obszarze krzewy należy okrywać na zimę stroiszem lub agrowłókniną, a glebę wokół roślin ściółkować przekompostowaną korą sosnową. Zabieg ten zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem oraz dodatkowo sprzyja utrzymaniu kwaśnego odczynu podłoża.

DODATKOWE WIADOMOŚCI

Na stanowisku słonecznym obficiej kwitnie, ale wymaga częstego podlewania, ponieważ jest wrażliwy na suszę.
Skutki suszy mogą być dotkliwe nie tylko latem, ale również zimą. Rośliny zimozielone nie zapadają zimą w stan spoczynku, a jedynie zwalniają bardzo tempo wzrostu.
Wokół rośliny można rozłożyć ściółkę z kory, torfu lub liści.
Zabezpieczymy w ten sposób bryłę korzeniową - latem przed nadmiernym parowaniem a zimą przed całkowitym jej zamarznięciem.
Kiedy korzenie nie mogą pobrać wody z zamarzniętej ziemi, liście a nawet całe gałęzie powoli schną.
Szczególnie niebezpieczne są silne, mroźne wiatry, które bardzo osuszają atmosferę wokół rośliny. Dobrze jest wtedy osłaniać je włókniną. Nie zaszkodzi też podlewanie, jeśli tylko rozmarzła ziemia - zwłaszcza jeśli jesień była sucha.
Wytrzymałość na mrozy wysoka, podobna jak u rododendronów. Zalecana uprawa w strefach 4b-7. Młode pędy czasem wiosną przemarzają i powinny być jak najszybciej wycięte.
Usuwanie przekwitających kwiatów poprawia wzrost. Ponadto skracamy długie i rzadko ulistnione pędy Jest to gatunek o dużych walorach ozdobnych i nie sprawiający w uprawie większego kłopotu.

NA FOTOGRAFII