Lawenda wąskolistna Essence Purple
Lavandula angustifolia

Lawenda Ellagance Goliath Lavandula angustifolia Lawenda wąskolistna Essence Purple to dorastająca do 45cm odmiana lawendy. Jej cechą charakterystyczną są wyjątkowo duże kwiatostany i wczesne kwitnienie. Liście ma szarozielone, wąskie, pachnące i zimozielone. Liczne fioletowe, małe, rurkowate również pachnące kwiaty mają bardzo wyrazistą barwę i zebrane są w duże gęste kłosowate kwiatostany, które zdobią roślinę od początku lipca do sierpnia.
Lawenda do uprawy potrzebuje miejsca słonecznego i suchego oraz dobrze zdrenowanej, przepuszczalnej gleby, najlepiej z dużą zawartością wapnia. Lawendę ścina się po kwitnieniu.
Roślinę rozmnażamy wczesną wiosną przez wysiew nasion. Ze względu na jej zapach jest idealna do sadzenia w miejscach gdzie przebywają często ludzie. Rabaty, obwódki, żywopłoty, ogródki skalne, tarasy i balkony. Świetnie komponuje się z różami. Jej wysuszone kwiaty wykorzystuje się do kompozycji kwiatowych lub do pachnących ozdób. Kwiaty zwabiają pszczoły i trzmiele. Młode pączki odstraszają mole. Lawenda jest rośliną zimozieloną. Wymaga okrycia na zimę jeśli jest młoda lub rośnie w pojemniku.

SZCZEGÓŁOWY OPIS

Rodzaj rośliny: Lawenda wąskolistna Essence Purple należy do rodziny Jasnotowatych.
Zastosowanie: nadają się do sadzenia w ogródkach skalnych, na skarpach, rabatach, w kącikach z roślinami aromatycznymi. Można wykorzystać je jako rośliny obwódkowe, do zakładania niskich, strzyżonych żywopłotów, jak również do wysadzania w pojemnikach.
Wielkość: dorasta do 45cm wysokości.
Kwiaty: fioletowe, wyjątkowo duże, wonne, zebrane w sterczące kłosy.
Kwitnienie: od lipca do sierpnia.
Liście: ozdobne, pachnące, zielono-srebrzyste.
Pokrój: zwarty, regularny.
Stanowisko: słoneczne.
Warunki glebowe: podłoże suche, gleba przeciętna ogrodowa.
Odporność na choroby i zimę: jest rośliną zimozieloną. Młode rośliny po posadzeniu jesienią należy okryć słomą lub suchymi liśćmi.

DODATKOWE WIADOMOŚCI

Ojczyzną lawendy wąskolistnej są wybrzeża Morza Śródziemnego. Obecnie lawenda jest rozpowszechniona w całej Europie Południowej, a uprawiana w cieplejszych rejonach środkowoeuropejskich. Już w starożytności i w wiekach średnich stosowano ją w medycynie oraz w kosmetyce.
Liście lawendy zawierają olejek lotny, którego głównymi składnikami są octan linalilu i kumaryna, następnie około 12% garbników, gorycze, żywice, fitoncydy i inne substancje.
Działają one rozkurczowo na przewód pokarmowy, pobudzają pracę jelit i zahamowują biegunkę. Są szczególnie dobrym dodatkiem do tłustych potraw i warzyw.
W lecznictwie stosuje się lawendę jako środek uspokajający przy kolkach, bezsenności, nerwicowym kołataniu serca i podnieceniu. Obniża ona lekko ciśnienie krwi.
Lawenda znalazła zastosowanie przede wszystkim w kuchniach francuskiej, hiszpańskiej i włoskiej oraz na Korsyce. Ze względu na gorzkawo aromatyczny zapach, nieco przypominający rozmaryn, należy ją używać tylko w niewielkich ilościach.
Kilka pędów wystarczy do nadania aromatu pieczeni baraniej, zupie rybnej, galarecie z ryb, sałacie i mięsu duszonemu z warzywami. Szczególnie popularna jest mieszanka przyprawowa „herbes de Provence" złożona z lawendy, lebiodki, hyzopu, bazylii, cząbru i tymianku. Nie należy stosować lawendy razem z rozmarynem.
W krajach śródziemnomorskich, gdzie lawenda rośnie dziko, wrzuca się kilka gałązek do ognia podczas pieczenia lub smażenia mięsa na ruszcie. Nabiera ono wówczas posmaku przyjemnie pachnącego dymem.
Lawendę jako przyprawę należy przechowywać w szczelnym pojemniku w suchym i ciemnym miejscu. Przechowuje się 6—9 miesięcy.
Lawendę stosuje się również w kosmetyce, zwłaszcza we francuskim i angielskim przemyśle perfumeryjnym. Często wkłada się suszone ziele z kwiatami do woreczków muślinowych lub innego przepuszczalnego opakowania i umieszcza w szafie z ubraniami, aby wypłoszyć mole i nadać przyjemny zapach.

NA FOTOGRAFII