Podpory i prowadzenie róż pnących  -  trejaże, pergole, kraty, podpory

    Wiele róż wygląda dobrze i rośnie w optymalny sposób tylko w określonych miejscach. Gdy zdobędziemy wiedzę na temat podwiązywania i prowadzenia roślin, nie będziemy się musieli o to martwić.
   Róże pnące rosnące przy ścianie potrzebują stabilnego podparcia. Podobnie formy pienne, róże parkowe o zmiennym pokroju przy obeliskach i ogrodzeniach, jak i gwałtownie rosnące ramblery prowadzone po altankach i drzewach owocowych lub ozdobnych rosną lepiej, gdy ich pędy zostaną solidnie podwiązane.
   Powyżej na zdjęciu przykład róży pnącej fioletowej rozpiętej na kracie typu karo przymocowanej do muru budynku.

   Po lewej żółta róża pnąca na kracie typu karo, krata wolnostojąca w ogrodzie.

    Trudno znaleźć coś bardziej urokliwego od porośniętych różami altan i pergoli.    Piękne kwiaty powinny znaleźć solidne oparcie w szlachetnych materiałach, z których wykonano podpory. Konstrukcja stabilności podpór i lekkość różanych girland tworzą niezrównane efekty wizualne. Róże nie mają niestety zdolności czepiania się podpór, dlatego ich pędy muszą zostać pieczołowicie przymocowane.
Nie można jednak zrobić tego zbyt mocno, aby nie zahamować wzrostu pędów.
   Róże pnące mają często elegancki wygląd i wyjątkowo obficie kwitną. Dlatego podpory nie mogą być zbyt masywne i przytłaczające, gdyż mogłyby zmniejszyć atrakcyjność zwieszających się kaskad kwiatów.
   Dawne podpory odznaczały się nie tylko konieczną stabilnością, ale również niezwykłą lekkością.
   Stylowe metalowe kraty i łuki lepiej nadają się do tego celu niż podpory z drewna czy plastiku. Oczywiście istnieją dekoracyjne podpory z drewna, szczególnie gdy zostaną ciekawie pomalowane. Jednak drewno szybciej ulega zniszczeniu i jest mniej trwałe od stali.

    Róże przyścienne pnące wymagają podpór, które powinny być zamocowane mocno w ścianie, jak i zakotwiczone w podłożu. Podpory powinny znajdować się w odległości około 40 cm od ściany/muru. Dzięki temu wokół rośliny będzie przemieszczało się dość powietrza. Tak unika się problemu zastoisk gorąca, które sprzyjają porażeniu roślin przez choroby i szkodniki.
   Pędy róży pnącej należy podwiązywać. W żadnym wypadku materiał wiązania nie może wrzynać się w  drewno pędów. Idealne do wiązania są druty w miękkiej otulinie z tworzywa sztucznego.






Równie dobrze mogą służyć sznurki z włókna kokosowego lub innych włókien naturalnych typu rafia czy pędy winorośli. Nie nadają się natomiast nagie druty, gumki recepturki czy inne wiązadła z gospodarstwa domowego.


   Materiał wiązania nie może być owinięty zbyt mocno wokół pędu, ponieważ będzie ocierał korę - zawsze musimy pozostawić trochę luzu. Miejsca wiązania należy sprawdzać co roku. Wraz z wiekiem pędy stają się coraz grubsze i mogą wręcz obrosnąć wiązanie, co utrudnia swobodny transport w wiązkach przewodzących gałęzi.
   Jeśli chcemy podwiązywać bardzo młode, miękkie jeszcze pędy, musimy postępować wyjątkowo ostrożnie. Bardzo łatwo wyłamują się one u nasady, gdzie pędy główne właśnie zdrewniały, i nie da się ich już wtedy uratować. Dlatego lepiej jednak jest trochę poczekać, aż pędy zaczną twardnieć lub po prostu zdrewnieją. Zwykle następuje to wtedy, gdy nabrzmiewają pierwsze pąki kwiatowe.
U odmian, których młode pędy i liście są czerwone, oznaką dojrzałości jest przyjmowanie zielonej barwy przez pędy.



   Długie pędy róż pnących podwiązuje się w kilku miejscach, aby nie odpadły np. przy silnej burzy czy wichurze.
   Naturalnie, każda podpora, do której podwiązuje się róże, musi być solidnie i bezpiecznie zakotwiczona w podłożu.

   <= Poziomo poprowadzone pędy kwitną bardzo obficie.
Gdy pędy osiągną pożądaną wysokość, pędy róży pnącej wygina się do poziomu. Dlatego pęd róży powinien zawsze być dłuższy co najmniej o 1 metr niż wysokość podpory.

    Poniżej inne ciekawe formy podpór róż pnących...

- Opracowanie: Krzysztof Janczewski, grudzień 2008 -

KONIECZNIE PRZECZYTAJ

Koniecznie zobacz niezwykle ciekawą ofertę róż pnących...